Meer dan 180.000 mensen boven de 45 jaar (22% meer dan in 2008) hebben een WW-uitkering. Er vanuit gaande dat deze mensen actief werkzoekend zijn, blijkt dat het merendeel niet slaagt in het veroveren (overreden) van die nieuwe baan (werkgever).

Tijden zijn drastisch veranderd
Het negatieve beeld van de oudere werknemer is niet zo gek als je bedenkt dat wij vanaf de jaren tachtig grootgebracht zijn met eerder stoppen met werken. Het werd een verworven recht; op je 50ste naderde je het einde van je loopbaan.

De tijd dat alles (opleiding, werk, pensioen, uitkering) vanzelfsprekend was ligt definitief achter ons. In deze tijd wordt er weer gestreden voor een baan, op een leeftijd dat de vorige generatie al bijna met pensioen ging.

Hardnekkige vooroordelen
Het vooroordeel dat Nederlandse 45-plussers vaker ziek zijn, klopt niet. De productiviteit neemt per saldo niet af, dit wordt namelijk gecompenseerd door kennis en ervaring. Ook het beeld dat ouderen steeds meer verdienen is onterecht. In de praktijk ervaar ik dat men wel degelijk bereid is om concessies te doen.

Feit is wel dat de loon-, ontslag- en ziektekosten in Nederland relatief hoog zijn. Nergens in Europa draaien werkgevers twee jaar lang op voor het doorbetalen van loon bij ziekte. Wij verschillen daarin sterk met onze buurlanden: Duitsland rekent 6 weken en België slechts 4 weken.

Opvallend is dat sinds 2005 het aantal werkenden boven de 65 jaar van 5,5% gestegen is naar 10,5% in 2011. Een leeftijdscategorie waarin de lasten voor de werkgever afnemen, kosten blijken dus belangrijker dan leeftijd.

Taak voor de politiek
Hier ligt naar mijn mening een belangrijke taak voor de politiek om het succes van ouderen op de arbeidsmarkt te vergroten. Het verkorten van de WW-duur en het versoepelen van het ontslagrecht vind ik op dit moment geen oplossing. Versobering van deze regels kan uitmonden in een aantasting van bestaanszekerheid. De overheid zou zijn pijlen voorlopig kunnen richten op scholing van deze groep.